Guusje huilt, Guusje lacht

Ties, mijn man stierf op vrijdagavond 26 augustus 2022 op 59 jarige leeftijd aan een hersentumor. We hebben samen vijf geweldige kinderen.
De eerste paar columns zijn gedeeltes uit mijn dagboekje na het overlijden van Ties.

10 september 2022, twee weken na het overlijden van Ties

Love of my life, can’t you see
Bring it back, bring it back
Don’t take it a way from me, because you
don’t know what it means to me
(Queen)

De vroege ochtendzon komt op. Een witte deken van mist ligt nog over de slapende weilanden. Knotwilgen staan in een rommelige rij, ze komen net boven de mist uit. Het is stil. In de verte maken twee Meerkoeten luidkeels ruzie met elkaar en een lam roept z’n moeder. Dan is het weer stil. Fietspad  Moeraswederik, ik fiets er over naar mijn werk. Mijn gedachten dwalen af naar Ties, hier op dit asfalt hebben je voeten gelopen zo vaak, soms zo zwaar, zo pijnlijk, zo knap, zo stoer. Hier heb jij gevochten om te blijven leven, om bij ons te blijven. Dat wilde je zo graag. Nu fiets ik hier waar jouw voeten liepen, ogenschijnlijk gewoon naar m'n werk, alsof er niets gebeurd is. Alleen nu met tranen, tranen, tranen.....waar ben je als ik straks weer thuis kom?
Na de diagnose, ruim twee jaar voor je overlijden, kon je door alle operaties, chemo’s en bestralingen niet meer werken. Je was thuis aan het strijden. Als ik dan wegging naar werk, vrienden, tennis of wat dan ook, dan riep ik; ik ga, doei lieverd, jij zei dan, doei, tot straks lieverd!
Tot straks......is er niet meer.
Maar verder is alles onveranderd, jouw leven was maar zo’n klein deeltje van dat grote leven. De zon blijft maar opkomen, de ochtend mist komt en gaat, De Meerkoetjes blijven ruziën en ieder jaar zijn er weer nieuwe lammetjes. Gelukkig maar!

1 oktober 2022, vijf weken na het overlijden van Ties

Zeg me dat het niet waar is
We doen alsof het niet zo is
Alsof het niet zo is
Alsof het niet waar is
We doen net alsof hij gewoon verder leeft
alsof hij gewoon verder leeft
Zelfs als het niet zo is
 (Frank Boeijen) 

Mijn allerbeste vriend is nu vijf weken dood. Maar ik ben al twee en half jaar langzamerhand weduwe geworden. Na z'n eerste operatie in 2020 kwam mijn mán niet meer terug. Dollen, kroelen, hand in hand lopen, aanraking, intimiteit, nabijheid, het was er niet meer. Hoe ik ook hoopte dat dat allemaal wel weer bij zou trekken, het gebeurde niet meer. Maar mijn lieve vríend bleef nog twee en half jaar. Mijn vriend had door de hersentumor, operaties en bestralingen hersenschade opgelopen. Onze man vrouw verhouding was daardoor verdwenen. Ties ging gefixeerd strijden. Dat was ook z'n comfort zone. Een aantal hersenfuncties werkte niet meer, tijdsbesef, geheugen, verwerkings snelheid, interactie, conclusies trekken uit informatie, informatie omzetten naar een wederkerig gesprek en empathie lukte steeds minder. Soms leek hij een beetje robot-achtig of soms wat kinderlijk.
Ik huil om alles; mijn man die ik ruim twee jaar geleden kwijt raakte, de kinderen die hun echte pappa langzamerhand zijn kwijt geraakt en de kinderen die hun vader daarna met grote liefde hebben helpen verzorgen. Wat ben ik trots op ze en wat houd ik veel van ze. In jullie leeft onze echte oude Ties, jullie echte pappa en mijn echte man, voort.

9 oktober 2022, zes weken na het overlijden van Ties

La Vie Est Belle
Geld laat de wereld draaien. Liefde laat de wereld zien.
(Diggy Dex)

Liefde maakt de wereld mooi. La vie est belle. Ties heeft mij liefde gegeven. Dat mis ik zo maar ben er ook zo dankbaar voor. Het was heus niet altijd leuk tussen Ties en mij, soms waren er in ons huwelijk periodes van irritatie en verwijdering, waarschijnlijk net zoals in ieder huwelijk maar de liefde voor elkaar, voor de kinderen, voor het leven, bleef. Die liefde hing als een heerlijke zachte deken om ons heen. Daar zal ik altijd op kunnen teren.
Een paar weken na z’n laatste hersenoperatie, kreeg Ties een hersenontsteking.  De artsen, Ties en wij, hadden het gevoel dat hij ging overlijden, met heel veel pijn en verzwakt als hij was, was er een kort moment dat hij afscheid nam. Met zijn laatste kracht mompelde hij een enkel afscheidswoord tegen de kinderen en wenste mij in de toekomst een nieuwe man. Iemand die lief en eerlijk is waarbij ik me veilig zou voelen en een relatie met respect voor elkaar. Ik antwoordde meteen dat ik nooit meer iemand wilde, alleen hem. Dat was toen ook zo. Het contact met mijn echte Ties was er maar even heel kort maar wel heel echt. Wat heb ik nog vaak aan deze woorden terug gedacht. Hoe moeilijk is dit wel niet voor hem geweest. Nu, na bijna twee en half jaar geen man meer, denk ik er misschien anders over. Niet meer zo strikt een no go voor een nieuwe vriend. Ik weet het gewoon niet. Misschien zou ik ooit wel open kunnen staan voor een nieuwe liefde in mijn leven. Ties wilde het, maar voor mij zou het nu voelen als verraad. Verstandelijk weet ik dat het niet zo is maar er is nu nog een grote kloof tussen gevoel en verstand.
Dit geschreven hebbende, wist ik op dat moment nog niet hoe ik in godsnaam er ooit toe gekomen ben om na een paar jaar zo los te gaan met het daten. Maar dat later.

22 oktober 2022. acht weken na het overlijden van Ties.

Nobody said it was easy
Oh, such a shame for us to part
Nobody said it was easy
No one ever said it would be so hard
I’m going back tot he start
(Coldplay)

Alles heeft een eigen tijd maar de tijden zijn niet strikt gescheiden.
Er is een tijd van mist, verdoving, chaos en steeds herhalende nare en pijnlijke beelden van het ziek zijn van Ties .
Er is een tijd van missen, van eenzaam missen, het bed naast je wat leeg blijft, de lege stille avonden, je geliefde waarmee je dingen kunt delen komt niet meer en van dat alles wordt je verdrietig en dood moe maar slapen kan je niet. Het missen delen met mensen die je lief hebt, maakt het gek genoeg mooi, intenser maar ook minder zwaar, minder eenzaam. Lieve vriendinnen vragen me voor uitjes, etentjes en avondjes. Om zo blij van te worden. Het verzacht het missen.
Er is een tijd van loslaten. Die hebben wij al doorlopen. Ties z’n  kapot gemaakte hersenen hebben onze relatie losgelaten. De kanker heeft onze relatie uit gemaakt. Ties heeft mij ingeruild voor een andere Guusje. Een Guusje die zijn verzorgster en beste vriendin was. Hij zei dan vaak; jij bent mijn beste vriend. Zo lief, zo ontroerend.
Ooit zal ik misschien weer een geliefde vinden maar niet één die op Ties lijkt. Hij mag Ties z’n plaats niet innemen of vergeleken worden. De herinnering aan Ties moet heel blijven. Ties moet altijd Ties blijven. Als ik die nieuwe man ooit vind, zal dat een nieuw begin zijn, geen vervanging van Ties. Een andere man een ander soort liefde. Ties blijft als vader van mijn kinderen en om nooit te vergeten.
Er is een tijd van chaos, er is een tijd van missen en er is een tijd van loslaten maar er is geen tijd van vergeten. We gaan Ties nooit vergeten.
Er breekt nu een ander tijdperk aan waarschijnlijk nog lang met pieken en dalen van missen en verdriet maar we pakken het gewone leven weer op.
In m’n hoofd was het de afgelopen weken net zoals het soms in de bergen op wintersport kan zijn. Dikke mist. Alles grauw, alleen kijkend naar de teleurstellingen en het lijden van Ties. Maar nu..…de mist trekt wat op, er komen kleine gaten in de wolken, kleine blauwe plekken aan de hemel en ja, de zon schijnt daar zo nu en dan even doorheen. Alles ziet er weer mooier uit en net zoals met skiën, met een beetje zicht gaat het dan ook weer een stuk beter. Zo is het nu ook met ons leven, de mist trekt al een beetje op. De kinderen zijn flexibel, die keken al eerder weer vooruit en nu volg ik ze al beter. Zelf zie ik nu ook weer stukken blauwe lucht. Zo nu en dan nog een flinke wolk maar verder vooruit kijken zonder mist gaat een stuk beter. Net zo als met skiën; vallen is niet erg maar blijven liggen wel.
Toch maar weer eens op wintersport gaan.